Ik werk al een poosje als vrijwilliger bij buurtbemiddeling. Heel zinvol werk. Laatst had ik een gesprek met de coördinator, waarin ze aangaf dat ze het zo jammer voor me vond dat ik zo weinig bemiddelingsgesprekken had. Want dat is toch het leukste aan het bemiddelen. En in eerste instantie beaamde ik dat. Ik ben het – naast bijdragen aan meer vrede in de wereld – namelijk ook gaan doen om meer ervaring op te doen in mediation. En dat lijkt er maar weinig van te komen.

De insteek (het doel) van de intakegesprekken heb ik lang gezien als: buren samen aan tafel krijgen voor een bemiddelingsgesprek, dan kun je samen dingen oplossen. Echter, in de afgelopen jaren heb ik als bemiddelaar nog amper bemiddelingsgesprekken begeleid.

Als ik zou focussen op de insteek zoals ik die net aangaf, zou ik mezelf niet erg succesvol vinden. In al die casussen is mijn score slechts zo’n 8% dat tot een bemiddelingsgesprek komt. Die dan gelukkig wel succesvol zijn afgelopen, dat wel.

Echter, als ik mijn insteek of doel verander naar: iets bijdragen zodat buren zelf of samen tot een oplossing kunnen komen, dan is mijn ‘score’ ineens heel anders. Want het percentage van mijn casussen dat is afgesloten met een oplossing of tenminste een aanzienlijke verbetering in de situatie is zo’n 95%. Dan heb ik dus heel veel kunnen bijdragen.

Afgelopen week kreeg ik een mooie bevestiging door de feedback vanuit zo’n situatie. Er was al 1,5 jaar sprake van overlast en na de intake met de melders, trachtten we contact te zoeken met hun buren. Dat lukte op geen enkele wijze, aanbellen, bellen, brieven door de bus: geen reactie. In zo’n situatie gaan we terug naar de melders om te overleggen hoe nu verder. Zij gaven aan nog een keer zelf te willen proberen met hun buren in gesprek te komen en graag coaching te willen hoe dat te realiseren.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb ze gecoacht in het schrijven van een brief om hun buren te bewegen aan tafel te gaan. Korte tijd later ontving ik bericht dat de buurman had geaccepteerd. Vervolgens heb ik hen gecoacht hoe dit gesprek dan op een constructieve wijze te laten plaatsvinden, uit de verwijten te blijven en te blijven zoeken naar verbinding en oplossingen. In het hele proces hebben de melders mij op de hoogte gehouden van hun vorderingen en heb ik hen in elke stap gecoacht of geadviseerd.

Afgelopen week kreeg ik het bericht dat de overlast was opgelost. Met als feedback dat onze inzet voor hen op 2 manieren zinvol was geweest: ze konden met onpartijdige, ervaren buitenstaanders praten over de kwestie en zo een ander perspectief ontwikkelen en ze hadden het gevoel dat ze e.e.a. op een goede manier hadden kunnen aanpakken, de juiste stappen hadden gezet, zodat – mocht het tot een rechtszaak komen, zij deze met vertrouwen tegemoet konden zien. Ze waren erg blij dat het laatste niet nodig was gebleken, maar dat ze het zelf met de buren hadden kunnen oplossen.

En in plaats van teleurstelling dat er geen bemiddelingsgesprek kwam, voelde ik trots dat ik eraan had kunnen bijdragen dat deze mensen zelf hun conflict met de buren hadden kunnen oplossen. En dat draagt absoluut bij aan mijn werkgeluk, want daar doe ik het uiteindelijk voor. Er is weer één conflict minder in de wereld, waarmee er een beetje meer vrede is gekomen.

Hoe staat het met jouw werkgeluk?

Door welke bril kijk jij naar wat jouw werk bijdraagt? Welke eisen stel je daar zelf aan? Of je omgeving? Welke andere bril zou jij kunnen opzetten om meer werkgeluk te ervaren?